انشاالله قراره 14 فروردین با خانواده به مدینه منوره مشرف بشیم الحمدلله این بار دومه که مکه مشرف میشم معمولا بار اول اینجور سفرها با یک نوع گنگی برای فرد همراهه می خوام تمام سعیمو بکنم که این سفرم با معرفت بیشتری نسبت به سفر قبلی انجام بشه لطفا من رو راهنمایی کنین تا بتونم خودمو آماده این سفر کنم انشالله که این دفعه هم مثل دفعات قبلی جواب خوبی بگیرم؟
از این که خداوند توفیق زیارت بیت‏اللّه و مدینةالنبى (ص) را شامل حال شما کرده و مقدمات آن را فراهم نموده است، مسرور شدیم خصوصاً که سوز و عشق وصف ناشدنى شما را در این راه ملاحظه کردیم.
روشن است که هر قدر آدمى بر معرفت خویش بیفزاید، وانگهى دل را نیز بیشتر صیقل دهد و تهذیب کند بهره فزون‏ترى خواهد برد. امید است شما در این مسیر گام‏هاى بلندى بردارید و با دعاى خویش ما را نیز همراه خود سازید. براى بهره بردن بهتر از سفر حج و عمره چند مرحله و مقدمه لازم است:
الف) شناخت فلسفه حج و عمره.
ب) تهذیب نفس و منزه ساختن نفس از همه رذایل.
ج) تهیه زاد و توشه مباح و طیب براى سفر.
د) خالى کردن دل از هر چه غیر اوست و با تمام وجود متوجه خدا بودن. حج و عمره، رفتن به میهمانى خداوند است چنان که امام باقر (ع) فرموده‏اند: «حاجى و معتمر، میهمان خداوند هستند و اگر از او چیزى بخواهند عطا مى‏کند و اگر ساکت بمانند او آغاز به عطا مى‏نماید»(بحارالانوار، ج 99، ص 16)
در این میهمانى آن کس مقرب‏تر است که بیشتر حق صاحب خانه را بشناسد.

عمره و حج از لحظه آغاز احرام تا پایان، تصویرى از سیر الى‏اللّه انسان در این عالم است که هر کس به فراخور معرفت خویش از آن برداشت مى‏کند. احرام ترسیمى از آفرینش انسان و لبیک تجسمى از پاسخ فطرت آدمى به نداى روز الست است، و سعى نیز تجلى تلاش و سعى انسان در این دنیاست تا در این صحنه استعدادهاى او فعلیت یابد. طواف نمایانگر آن است که حرکت‏ها همه از او آغاز و به او ختم مى‏گردد. 
امام صادق (ع) در حدیثی زیبا برای کسانی چون شما که قصد سفر حج دارید چنین می فرمایند: «چون اراده حج کردى، قلبت را براى خدا از هر شاغلى و حجابى خالى کن و تمام امور را به خالقت واگذار. در جمیع حرکات و سکنات خود بر او توکّل کن و تسلیم قضا و قدر و حکمش باش. دنیا و مافیها را رها کن و حقوقى را که از مخلوق بر گردن دارى ادا نما. بر توشه و مرکب و دوستانت و قدرت و جوانیت تکیه نکن که مبادا دشمن و وبال تو شوند. پس چنان آماده شو که گویا امید بازگشت ندارى. در راه، مصاحب (همراهی) نیکو باش و فریضه‏هاى الهى و سنن نبى اکرم (ص) را در اوقات مخصوص به جاى آر و ادب، تحمل، صبر، شکر، شفقت، سخاوت و انفاق توشه را دائماً مراعات کن.
سپس با آب توبه خالصانه، گناهانت را شسته، لباس صدق و صفا بپوش و خضوع را پیشه کن و هر چه را که از یاد خدا، بازت مى‏دارد و از اطاعت او محرومت مى‏کند بر خود حرام گردان. آن گاه به عنوان یک اجابت صادقانه، از دعوت خدا لبّیک گویان به دستگیره محکم الهى چنگ بزن و همان گونه که با بدنت در میان مردم، طواف کعبه مى‏کنى، با قلبت نیز در جمع ملائک، عرش خدا را طواف کن. چنان هروله کن که گویا به سوى محبوب مى‏روى و از حول و قوه خود بیزارى جوى»( مصباح‏الشریعه، ص 47).
اى دل اگر عزم دیار یار دارى / قصد حجاز و کعبه دیدار دارى‏
شوق شهود حضرت دلدار دارى / اوّل ز دل نقش سوى اللّه پاک گردان‏
باید نخست از جامه عصیان بر آیى / با جامه طاعت به کوى دلبر آیى‏
بشکست اگر پایت در این ره با سر آیى / تا گام بتوانى زدن در کوى جانان‏
پس کامل‏ترین و بهترین سفارشى که مى‏توانیم به شما بکنیم این است که نیت خود را خالص گردانید و این سفر را فقط جهت تقرّب به خداوند متعال انجام دهید و خدای ناکرده اگر بویی از خود نمایی و غیر خدایی بودن دارد آن را رها کنید. چرا که در اینصورت سفر حج نه تنها مقرب پروردگار نیست بلکه حجاب و مبعدی می شود که شما را از خداوند بسیار دور خواهد کرد. عمل خالصانه، تأثیر زیادى بر اعمال و رفتار انسان دارد و او را در هر کجا که باشد (به خصوص در سفر حج) راهنمایى و دستگیرى مى‏کند.
دومین نکته رعایت تقوا و مبارزه با خواهش‏هاى نفسانى است، سفر حج، تأثیر فراوانى در تزکیه و تهذیب نفوس دارد، بنابر این با رعایت تقوا، سعى کنید از اوقات و دقایق این سفر روحانى، به خوبى بهره‏مند گردید و به پالایش روح بپردازید. در هیچ لحظه‏اى، از خداى خود غافل نمانید و در همه حال با او راز و نیاز و مناجات بکنید. هدفتان در این سفر فقط جلب رضایت الهی باشد و لا غیر.
بجای آوردن اعمال حج توفیقی است که بسیاری از انسانها از آن محرومند، خداوند را شاکر باشید که این توفیق برای بار دوم به شما ارزانی شده است (لإن شکرتم لأزیدنّکم) و با این شکرگذاریها توفیقات معنوی خود را زیادتر کنید.
حواسمان باشد کعبه نشانیست که ره گم نکنیم، کعبه نشان و سنبلی است برای هدایت و رسیدن به خداوند، خداوندی که وجودش در همه جا حس می شود و از رگ قلب به انسان نزدیکتر است. انسان زمانی که راه رسیدن به خداوند را یافت باید بی درنگ در مسیر بندگی او قدم بردارد و از تعلل و اتلاف وقت و اسراف دوری کند تا ا زاو سلب توفیق نشود. هدف باید رسیدن به خداوند باشد نه رسیدن به کعبه، مانند فانوس دریایی که ناخدا را راهنمایی می کند تا به ساحل نجات برسد. رسیدن به ساحل مهم است و گرنه صرفاً رسیدن به فانوس که اهمیتی ندارد.
براى آگاهى بیشتر می توانید به کتابهای زیر مراجعه کنید:
1- دوره مجله میقات (فصلنامه سازمان حج و زیارت)
2- حج محسن قرائتى
3- جرعه‏اى از بى‏کران زمزم جوادى آملى
4- عرفان حج جوادى آملى